مدح و شهادت پیغمبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم
مـدیـنـه مـاه تـو آمـادۀ سـفـر شـده است نشان کوچ، در آئینه جلوه‌گر شده است بدونِ پلـک زدن، چون هـمیـشۀ تـاریخ به گِردِ شمس نبوت، علی قمر شده است دُرُست، دوخته چون برق چشم در چشمش اگرچه از همه کس، دل‌شکسته‌تر شده است وداع جان و جهان می‌کند «رسول کریم» همان‌که عشق از او صاحبِ نظر شده است بـه یُـمـن تـابـشِ این آفـتـابِ عـالـم‌گـیـر شبِ جهـالتِ قومِ عرب سحر شده است خدا گواست که از پـرتو هـدایت اوست اگر عـدالت و توحـید مستقـر شده است اَلا رسـول مکـرم! که در بـسـیطِ زمین به کیمیایِ نگاه تو خاک، زر شده است قسم به عصمتِ یاسین، قسم به عترتِ یاس جهانِ ما به پیـامِ تو تـشـنه‌تر شده است به شوقِ جلوه‌ای از آن جمال نورانی‌ست اگر که دیدۀ دل‌هـا، خـدانگـر شده است ز فـیـضِ تــربـیـتِ آن دم مـسـیــحـایـی دعای زنده‌دلان، صاحبِ اثر شده است دوبـاره پـنـجـره‌ای تا مدیـنه بگـشـائـیـم مدینه‌ای که یتیم از چنین پدر شده است در آن فضایِ نفس‌گیر، گرم راز و نیاز امـینِ وحـی خـدا، با پـیـامـبر شده است صدا، صدای رسولِ خـداست می‌گـویـد صدایِ پیکِ اجل شد، صدای در شده است بـرای سـیـر در آفـاقِ عــالـمِ مـلـکـوت تـمامِ هـسـتی‌اش آمـادۀ سـفـر شده است شتاب کن سوی مسجد، اذان بگوی بلال! بگو که فاطمه از غصه خون‌جگر شده است مـدیـنـه را و حـرم را سـیاه‌پـوش کنید! صدای گریۀ زهراست، خوب گوش کنید! |